Tranen
Zondag 24 november was het de laatste zondag van het kerkelijk jaar waarop wij de namen noemen van gemeenteleden die ons het afgelopen jaar zijn ontvallen.
Tranen
Afgelopen maandag was ik op de begraafplaats van mijn geboortedorp.
Het was een mooie middag, het zonnetje scheen een beetje flauwtjes door de wolken.
Het is een mooie begraafplaats half in het bos, sommige bomen al kaal, andere mooi in de herfstkleuren. Behalve twee werklieden was er niemand. Ik was daar omdat het de verjaardag van mijn vader zou zijn geweest. Ruim 15 jaar geleden overleed hij.
Ik probeer elk jaar op of rond zijn geboortedatum op bezoek te gaan bij mijn moeder. Soms gaan we dan samen naar het graf, maar meestal wil ze niet. "Ik vind daar niks" zegt ze dan."
Ieder heeft z’n eigen manier om om te gaan met verlies en verdriet. Dit jaar was ik alleen gegaan.
Mijn moeder put troost uit de gedachte dat hij het nu beter heeft. “We weten waar hij is”, zegt ze dan. Als ze dat zegt beaam ik dat en tegelijk als ik daar sta, denk ik: ik weet helemaal niet waar hij is, ik kan me er zo weinig bij voorstellen.
‘Die in de Zoon gelooft, die heeft het eeuwige leven’, staat er op de steen gegraveerd. Zo wilde mijn vader het. Want dat was zijn geloof en vertrouwen dat er na de dood voor hem een nieuw leven was weggelegd, een hemelse heerlijkheid, eeuwig leven.
Hij las al die woorden waarin de bijbel spreekt over leven voorbij de grens van de dood letterlijk, daaraan hield hij zich vast.
Eeuwig leven, wat is dat? Is dat niet leven met de Eeuwige, leven met God?
Lees hier de hele overdenking ...
De Gedachtenisdienst is nog te zien & te beluisteren via de kerkomroep.